Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013
Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013
Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013
Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013
Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013
Σάββατο 15 Ιουνίου 2013
Η κλάψα για την ΕΡΤ
Η κλάψα για την ΕΡΤ
Photo: Θανάσης Τρομπούκης
Είχα γνωρίσει έναν συμπαθητικό άνθρωπο που ήταν μέλος χορευτικού ομίλου και έτρεχε παντού όπου νόμιζε ότι η παρουσία του θα βοηθούσε σε αυτό το θολό κατασκεύασμα που λέγεται ακόμη «ελληνική παράδοση κατά τη σύγχρονη εποχή». Έπαιρνε άδεια από τη δουλειά του, έχανε μεροκάματα, κουβαλούσε στολές, λαϊκά όργανα, χόρευε και αισθανόταν πως εκπληρώνει ένα εθνικό καθήκον. Μου γνωστοποίησε λοιπόν την εμπειρία του μια φορά που φορτώθηκαν σε αυτοκίνητα και μικρά λεωφορεία για να κάνουν ένα εξωτερικό τηλεοπτικό γύρισμα, όπου θα χόρευαν χορούς του τόπου τους. Αυτό θα γινόταν για λογαριασμό της Ε.Ρ.Τ. και τη λήψη θα την πραγματοποιούσαν σκηνοθέτες, οι βοηθοί τους, τεχνικοί, φροντιστές του κρατικού τηλεοπτικού σταθμού. Μόλις λοιπόν έφθασαν σε ένα μέρος κοντά στο Σούνιο, σε ένα ξέφωτο όπου θα γινόταν το γύρισμα οι άνθρωποι της Ε.Ρ.Τ. τους είπαν (μας διέταξαν μου είπε εκείνος, επί λέξει), να κατεβούμε και να περιμένουμε. Εκείνοι εξαφανίστηκαν, τους κατάπιε η γη, κυριολεκτικά. Μετά από δυο-τριών τουλάχιστον ωρών αναμονή εμφανίστηκαν πάλι. Δεν ήταν μόνον το ότι είχαν πάει σε κάποια ταβέρνα και καλόφαγαν αφήνοντας τους άλλους ντυμένους με τις παραδοσιακές στολές, να περιφέρονται κάτω από τον ήλιο (σκεφθείτε τη σκηνή), αλλά όπως κατάλαβαν η όλη αυτή συμπεριφορά είχε και μια ακόμη πιο απεχθή ουρά. Διότι οι μάγκες(;) κατά πάγια τακτική το έκαναν αυτό για να αργοπορεί αρκετά το γύρισμα και να γράφουν μέσα στην ημέρα αδρά αμειβόμενες υπερωρίες.
Άντεξα για μερικές ώρες μετά την ανακοίνωση Κεδίκογλου να βλέπω την εκπομπή από την Ε.Ρ.Τ., τι να έκανα άλλωστε; Η Ε.Σ.Η.Ε.Α. αυτό το σωματείο που με τις ενέργειές της έχει καταφέρει να φέρει σε ακόμη πιο δεινή θέση τον Τύπο, γραπτό, τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό, ιντερνετικό, επέβαλε σε όλα τα άλλα ηλεκτρονικά Μέσα επτάωρη σιγή (αδιαφορώντας αν κάποιοι είχαν ξενυχτήσει για να ετοιμάσουν εκπομπές, συνεντεύξεις, αν είχαν παραγγελθεί διαφημίσεις που παίχθηκαν στο βρόντο). Μόνον η Ε.Ρ.Τ. είχε εικόνα σχετική με τα όσα συνέβαιναν στην Αγία Παρασκευή. Τζάμπα πανελλήνια δημοσιότητα και όπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης σαν τις μύγες μαζεύτηκαν μόλις το πήραν είδηση, σχετικοί και άσχετοι και όλοι έλεγαν από μια σαχλαμάρα, συμπαράστασης βέβαια, αφού ήταν τζάμπα και καλοδεχούμενη. Στο προαύλιο της Ε.Ρ.Τ. ήλθαν από διάφορους «συνδικάλες» που έκαναν ανέξοδη και ανώδυνη περαντζάδα μέχρι και κάτι τύποι από το Ελληνικό Πατριωτικό Μέτωπο με τις σημαίες τους καθώς και από άλλα κόμματα. Ναι, μέχρι και από το Κ.Κ.Ε. εκπρόσωπος. Και βγήκε και ο κυρ-Κουτσούμπας να πει ότι δεν είναι σωστό να κλείσουν το σταθμό. Μίλησε δηλαδή το κόμμα που με τον πιο στυγνό τρόπο πριν λίγο μόλις είχε κάνει ακριβώς το ίδιο συν τις εκκαθαρίσεις στο Ριζοσπάστη. Ακούσαμε από πολλούς ότι κινδυνεύει η Δημοκρατία.
Ακούσαμε ότι ανησυχεί το BBC και κάποιος Αντώνης Τάδε προφανώς εξέχων συντάκτης, (δεν τους ξέρω κιόλας καλά γιατί δεν διανοήθηκα εδώ και χρόνια να βλέπω ειδήσεις σερβιρισμένες από την Ε.Ρ.Τ.), είχε πιάσει στασίδι και μας βομβάρδιζε με εξυπνάδες βάζοντας ιδέες και στους δύσπιστους για το ορθόν του όλου εγχειρήματος. Βέβαια αυτό που πάνε να κάνουν Σαμαράς-Κεδίκογλου δεν πείθει και πολύ. Ακόμη περισσότερο όταν αυτό γίνεται μόλις ένα 24ωρο μετά το μεγαλοπρεπές γκολ που ο κυρ-Αντωνάκης έφαγε στον αγώνα για το ξεπούλημα της Δ.Ε.Π.Α. και πιο πολύ φέρει τα χαρακτηριστικά του αντιπερισπασμού. Τη μάνικα όμως για το καθάρισμα της βρωμιάς που έχει μαζευτεί σε κάθε τι σχετικό με την Ε.Ρ.Τ. έπρεπε να την κρατούν άλλα χέρια. Δικαστές ίσως, που θα ερευνούσαν και τις καταγγελίες του αφεντικού έως τώρα, Κεδίκογλου, για το δικό του μαγαζί(!), λες και αυτός ήταν σε διακοπές.
Δυστυχώς για όσους εργάζονται στην Ε.Ρ.Τ. φιλότιμους και μη, πρόκειται για πολύ αμαρτωλό και βρώμικο μαγαζί και δύσκολα θα βρουν από τον πολύ και ανένταχτο κόσμο συμπαράσταση. Ο καθένας σχεδόν έχει και από μιαν απορία στο μυαλό του:
- Για ποια Δημοκρατία που κινδυνεύει κάνουν λόγο οι διάφοροι προστρέξαντες; Το Δελτίο Ειδήσεων της Ε.Ρ.Τ. δεν ήταν το κουρελόπανο που σφούγγιζε τον κάθε Υπουργό και Πρωθυπουργό; Πότε η Ε.Ρ.Τ. έκανε κάτι ανεξάρτητο από την Κυβέρνηση; Δεν έχουμε τίποτα να θυμόμαστε και τίποτα να χάσουμε από το δελτίο τους.
- Στην Ε.Ρ.Τ. δεν βρήκαν στέγη κατά καιρούς όλα τα λαμπερά αστέρια της ελληνικής Δημοσιογραφίας; Πόσο πίσω να πάω; Στην εποχή του Σπύρου Χατζάρα; Να θυμηθώ ότι η κα Παναγιωταρέα, από απλή γραμματεύς της Ε.Ρ.Τ., έγινε τελικά δημοσιογράφος (έφθασε να γίνει και καθηγήτρια σε έδρα που βγάζει νέους δημοσιογράφους); Να μνημονεύσω την πάντα καλά πληροφορημένη στα καλλιτεχνικά Μπίλιω Τσουκαλά, την αδάμαστη Έλλη Στάη με τις τρομακτικές συνεντεύξεις (τον Ευάγγελο Βενιζέλο πριν λίγο καιρό τον απέσπασαν καθημαγμένο από τα νύχια της και τις αιχμηρές ερωτήσεις της και τον έτρεχαν στα νοσοκομεία), τον Κώστα Αρβανίτη που υπέστη δεινή ήττα κάποτε από τον κύριο Νίκο Αλέφαντο, και τον σκληρό σαν να βγήκε χθες από τα Ο.Υ.Κ. Αιμίλιο Λιάτσο; Και όλους αυτούς τους πληρώσαμε, μην το ξεχνάμε, με το λουρί στο σβέρκο.
- Ακούστηκε χθες κάτι και για τα αρχεία της Ε.Ρ.Τ. που υπεξαιρέθηκαν και κατέληξαν σε ιδιωτικά κανάλια. Όποιος το λέει αυτό μπορεί να μου δώσει μια πειστική εξήγηση για το πώς μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο χωρίς τη συνέργια κάποιων μέσα από την Ε.Ρ.Τ.; Ήταν αυτοί και χθες εκεί στην αυλή του Ραδιομεγάρου;
- Όταν είχαμε όλον αυτό τον οργασμό για να μάθουν στην κα Ανθή Σαλαγκούδη ανάγνωση (ειδήσεων) πού ήταν οι εργαζόμενοι στην Ε.Ρ.Τ. και η Ε.Σ.Η.Ε.Α.;
- Στην Ε.Ρ.Τ. είδαμε υπέροχες ταινίες και κάποιες εκπομπές όπως το Παρασκήνιο. Μέχρις εκεί όμως.
- Τα Αθλητικά είναι άλλη μια τιμημένη ιστορία που έχει γραφτεί στην Ε.Ρ.Τ. Άθλια παρουσίαση, μηδαμινές έως και θλιβερές γνώσεις, κτηνώδης αυτοπεποίθηση, ιδιαίτερα στα γύρω από το ποδόσφαιρο. Και ασύστολη οικονομική αιμορραγία. Πριν λίγο καιρό μας έδειχναν αγώνες κολύμβησης σε πισίνα 25 μέτρων, στο εξωτερικό, όπου δεν συμμετείχε έστω ένας Έλληνας αθλητής. Πόσο να μας κόστισε αυτό το τίποτα;
- Επίσης ήθελα να ρωτήσω όλους αυτούς τους «αυθόρμητους» συμπαραστάτες και τους δημοσιογράφους της Ε.Ρ.Τ. όταν έκλεισαν το Indy Media πόσοι ένιωσαν την ανάγκη να συμπαρασταθούν; Αυτοί που εργαζόταν στην Ε.Ρ.Τ. ένιωσαν ότι τους αφορούσε αυτή η ενέργεια; Δεν νομίζω, μάλλον το κορόιδο έκαναν, γιατί εκεί τα νέα που διακινούνται είναι επικίνδυνα. Πότε ανήγγειλαν κάποια εκδήλωση που ερχόταν από χώρο της πιο σκληρής πλευράς της Αριστεράς; Για να μην πω και για τον αντιεξουσιαστικό χώρο; Πότε έψαξαν ένα θέμα βρώμικο; Για μετανάστες που τους έφαγε το σκοτάδι; Για τα όργια που γινόταν στην Μανωλάδα εδώ και χρόνια, όχι μόνον το 2013.
Ο Αλέξης Τσίπρας λέει θα πάει στον Παπούλια. Σωθήκαμε δηλαδή και από τους δυο. Αντί να επιδιώξουν όλοι αυτοί οι ανέξοδα συμπαραστάτες, η Ε.Ρ.Τ. να αποκτήσει καθεστώς Ανεξάρτητης Αρχής, να μπαίνουν εκεί με διαγωνισμό όπου η αυστηρότητα και το αδιάβλητο να είναι στο ίδιο επίπεδο με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, τα βιογραφικά του καθενός υποψηφίου να υπάρχουν στο Διαδίκτυο, να υπάρχει στο τέλος της χρονιάς αξιολόγηση (βολικό είναι να κάνετε ρεπορτάζ για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αλλά όχι για τους εαυτούς σας), κλαψουρίζουν για τη Δημοκρατία που κινδυνεύει χωρίς τις ειδήσεις της Ε.Ρ.Τ. και το έριξαν στις καταγγελίες, δηλαδή στα λόγια. Είπαμε, ακατάλληλοι άνθρωποι αποφάσισαν για δικούς τους λόγους αυτή την κίνηση, αλλά και όσοι είναι μέσα στην αυλή της Αγίας Παρασκευής, από τον καιρό των γυρισμάτων με τις ανεξέλεγκτες υπερωρίες μέχρι σήμερα, δεν κάνουν έναν περισσότερο αξιόπιστο αγώνα. (Διαβάστε και το άρθρο του Γ. Καρελιά στο protagon, πριν λίγες εβδομάδες για το πώς έμπαινες στην Ε.Ρ.Τ.). εδώ
*Λίγο πριν τα μεσάνυχτα τραγουδούσαν λέει το «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Άσχετο; Τι να πω; Αν σκεφθείς ότι αυτό το τραγούδι έχει να κάνει με τη ζωοκλοπή και αυτός που τραγουδάει υποτίθεται θα κατέβει να καθαρίσει όποιους του έκλεψαν τα ζώα!
*Λίγο πριν τα μεσάνυχτα τραγουδούσαν λέει το «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Άσχετο; Τι να πω; Αν σκεφθείς ότι αυτό το τραγούδι έχει να κάνει με τη ζωοκλοπή και αυτός που τραγουδάει υποτίθεται θα κατέβει να καθαρίσει όποιους του έκλεψαν τα ζώα!
πηγή:protagon.gr
Τρίτη 11 Ιουνίου 2013
Σάββατο 8 Ιουνίου 2013
Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013
Σάββατο 25 Μαΐου 2013
Γράμμα σε ένα κορίτσι που θα
αποτύχει στις Πανελλαδικές
Photo: Panayiotis Tzamaros / Fosphotos.com
Το χειρότερο, όταν θα βγουν τα αποτελέσματα, δεν θα είναι η προσωπική, η δική σου τσαντίλα. Εσύ, από προχθές, που έγραψες άλλα αντ’ άλλων στην Ιστορία, ξέρεις περίπου τι να περιμένεις. Το χειρότερο τότε θα ’ναι η απογοήτευση των γονιών σου. Το ελαφρώς αφ’ υψηλού βλέμμα του πατέρα σου - εκείνος, βλέπεις, είχε πετύχει με την πρώτη το 1980 στην ΑΣΟΕΕ κι ας μεγάλωσε στο χωριό, και ας μάζευε ελιές αντί να κάνει φροντιστήριο. Το παρηγορητικό χάδι της μάνας σου και οι κουβέντες της με συγγενείς και φίλους: «Το παιδί είχε μιαν ατυχία… Ναι, εννοείται πως θα ξαναδώσει…». Κι ο θείος Στέλιος να δικαιώνεται που πάντα πίστευε πως είσαι ηλίθια. Και η κολλητή της μάνας σου να ρωτάει -μες στην αδιακρισία- μήπως τυχόν είχες περίοδο εκείνη τη μοιραία μέρα και οι πόνοι δεν σε άφησαν να συγκεντρωθείς.
Το χειρότερο θα είναι οι νοεροί τους υπολογισμοί πόσα ξοδέψανε σε ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια και πόσα έχουν να πληρώνουν ακόμα. Και η πίκα τους με τον φιλόλογο που τους είχε διαβεβαιώσει πως θα πετύχαινες, ο κόσμος να χαλάσει. Νιώθουν -κι ας μην το ομολογούν ούτε στους εαυτούς τους- σαν να ποντάρανε σε λάθος άλογο. Τα ρίχνουν στον προπονητή, τα ρίχνουνε στο στάβλο -δηλαδή στο σχολείο- τα ρίχνουν στην ατμόσφαιρα που επικρατούσε μες στο σπίτι αφότου η μαμά έπιασε τον μπαμπά σχεδόν στα πράσα με εκείνη τη συνάδελφό του, στους συνεχείς καβγάδες τους οι οποίοι σε αποσπούσαν απ’ το διάβασμα. Τα ρίχνουνε σε εκείνους κι εν τέλει σε εσένα…
Πώς να τους εξηγήσεις ότι και καθαρόαιμο του ιπποδρόμου να ήσουν, οι Πανελλαδικές δεν μοιάζουν με κανονική κούρσα; Έχουν τόσο παράλογους κανόνες, ώστε το μόνο που μετράει ουσιαστικά είναι να φοράς χοντρές παρωπίδες, να βάζεις το κεφάλι κάτω και να τρέχεις δίχως να σκέφτεσαι τίποτα απολύτως. Στο μάθημα της Ιστορίας, φερ’ ειπείν, οφείλεις να αποστηθίσεις καμιά τριακοσαριά σελίδες, με τα «και» και με τα κόμματα τους, ώστε το γραπτό που θα παραδώσεις να μοιάζει με φωτοτυπία του διδακτικού βιβλίου. Στην Έκθεση, πρέπει να μάθεις να υποστηρίζεις τις πιο ανόητες απόψεις, ότι το διαδίκτυο απομονώνει δήθεν τους ανθρώπους, πως τα παιδιά νιώθουν βαριά στους ώμους τους την ευθύνη για τη σωτηρία του περιβάλλοντος… Πού τους κατέβηκαν όλα ετούτα του Υπουργείου Παιδείας και των καθηγητών; Τα έχουν δει ποτέ τα παιδιά; Ή καθρεφτίζουν απλώς στα μάτια των μαθητών τη δική τους αλαζονεία; Τα είχες πει μια μέρα έξαλλη στον πατέρα σου. «Έτσι λειτουργεί το σύστημα», σου είχε απαντήσει εκείνος, με ένα ηττημένο μάλλον ύφος. «Μακάρι όταν εσύ μεγαλώσεις να καταφέρεις να τους αλλάξεις. Για αυτό, για να έχεις δύναμη κι επιρροή, πρέπει να μπεις στο Πανεπιστήμιο…».
Και τώρα που τα σκάτωσες στις εξετάσεις; Που τον Σεπτέμβριο ο γιος των κουμπάρων θα μετακομίσει στην Ξάνθη -έκτος, παρακαλώ, επιτυχών στο Πολυτεχνείο!- και η κόρη των Αλβανών του ισογείου θα γραφτεί, άκουσον άκουσον, στην Παιδαγωγική; Εσύ, μικρή μου αποτυχία, τι σκοπεύεις να κάνεις; Να πας στο παρακατιανό ΤΕΙ που σε έριξε η κακιά ώρα και δεν (θες να) θυμάσαι ούτε καν το όνομά του; Όχι ασφαλώς! Θα στρώσεις κάτω κώλο και θα ξαναδοκιμάσεις! Τον Μάιο του 2014, θα βγάλεις από πάνω σου το στίγμα. Θα απαλλάξεις τους καλούς γονείς σου από το μαράζι. Σε λίγα χρόνια δε, όταν θα αριστεύεις στη Σχολή και θα ετοιμάζεσαι για μεταπτυχιακά, κανείς δεν θα θυμάται πως είχες μπει με τη δεύτερη.
Τόσο καλά… Έλα όμως που και μόνο η θέα των σχολικών βιβλίων σού φέρνει πλέον αναγούλα; Που η προοπτική να ξαναμπείς απ’ το φθινόπωρο στο ίδιο μαγγανοπήγαδο -γνωστό κείμενο, άγνωστο κείμενο, γραμματικά φαινόμενα, συνώνυμα και αντώνυμα- σου φαίνεται εφιάλτης; Και έχεις από πάνω κι εκείνους που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν νόημα όλα αυτά καθότι η ανεργία των νέων -και ειδικά των πτυχιούχων- καλπάζει. Εκείνους που σε προειδοποιούν ότι σε λίγα χρόνια οι μισθοί θα έχουν πέσει σε επίπεδα Βουλγαρίας -τι Βουλγαρίας; Κίνας!- κι ότι οι Έλληνες θα δουλεύουν μέχρι τα ογδόντα. «Αντί να ασχολείσαι με τις πανελλαδικές, πάλεψε για να ανατραπεί το σύστημα!», σε είχε προτρέψει ένας συμμαθητής σου με μπλουζάκι Τσε Γκεβάρα. Ο ίδιος, βέβαια, ευχόταν να απεργήσουν οι καθηγητές για να έχει στη διάθεσή του περισσότερες μέρες για διάβασμα. Πρώτος στα μαθήματα, πρώτος και στον αγώνα…
Ντρέπεσαι να το ομολογήσεις, μα στην πραγματικότητα δεν χολοσκάς για τον μελλοντικό μισθό ούτε βεβαίως για τη σύνταξή σου. Είσαι δεκαοχτώ χρονών! -ότι βρίσκεται σε ορίζοντα μακρύτερο από λίγους μήνες, σου φαίνεται εξαιρετικά αβέβαιο και άρα αδιάφορο. Έλα όμως που όλοι, ακόμα και το αγόρι σου, σε καλούν να σχεδιάσεις τη ζωή σου; Να σοβαρέψεις. Να θέσεις τις βάσεις…
Θέλεις τη γνώμη μου; Μην τους ακούς! Μοναδικός λόγος να δώσεις δεύτερη φορά, στο καπάκι, Πανελλαδικές είναι να λαχταράς να μπεις σε μια συγκεκριμένη σχολή. Να ονειρεύεσαι μέσα από την καρδιά σου να γίνεις αρχιτέκτονας ή δικηγόρος ή οπτικός. Άμα κάτι τέτοιο δεν σου συμβαίνει, τότε απλώς χαλάρωσε. Εάν κατά βάθος θα ’θελες να φτιάχνεις μαλλιά ή νύχια ή ακόμα και κοκτέiλ πίσω απ’ τον πάγκο ενός μπαρ, ακολούθησε την κλίση σου. Χίλιες φορές μία ευτυχισμένη -και άρα επιτυχημένη- κομμώτρια, παρά μία γιατρός με το στανιό.
Σε πολλές χώρες του λεγόμενου «ανεπτυγμένου κόσμου», σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, θεωρείται αυτονόητο σχεδόν πως τα παιδιά -τελειώνοντας το σχολείο- θα πάρουν έναν χρόνο off, για να ταξιδέψουν, για να απασχοληθούν από εδώ κι από εκεί, για να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους και μέσα τους. Μονάχα στην Ελλάδα τα ταξίδια θεωρούνται αναψυχή πολυτελείας και οι ευκαιριακές δουλειές παρηγοριά -και ταπείνωση παράλληλα- για τον άνεργο.
Καλά, μην τρομάζεις! Δεν σου προτείνω να πας στον πατέρα σου, που του ’χουν κόψει τον μισό μισθό, και να του ζητήσεις λεφτά για να γυρίσεις τον κόσμο. Σε πληροφορώ απλώς πως όταν εγώ, το 1985, βαθμολογήθηκα με 12 στην Έκθεση κι έμεινα έξω για ένα μόριο από τη Νομική, κατέβηκα με τον τότε κολλητό μου στον Πειραιά και εκδώσαμε ναυτικά φυλλάδια. Το ότι δεν μπάρκαρα τελικά το θεωρώ προσωπική μου αποτυχία. Κι αν η δουλειά του μούτσου ή του καμαρότου παραμένει καθαρά ανδρική, σίγουρα θα υπάρχουν αντίστοιχες ευκαιρίες για κορίτσια που δεν κωλώνουν να βγουν απ’ την πεπατημένη, να αγνοήσουν τις προκαταλήψεις του περιβάλλοντός τους.
Δεν σε καλώ ντε και καλά να επαναστατήσεις. Δεν σε προτρέπω να εκβιάσεις την περιπέτεια. Σου ενημερώνω απλώς (με το δικαίωμα της πείρας που εγώ έχω, ενώ εσύ στερείσαι) πως η ζωή είναι αδιανόητα μεγάλη και εξαιρετικά απρόβλεπτη. Η τράπουλα θα μοιραστεί πολλές-πολλές φορές, οι έσχατοι θα γίνουν πρώτοι και θα ξαναγίνουν έσχατοι. Ασφαλή σχέδια, σίγουρες επενδύσεις δεν υπάρχουν - το απέδειξε άλλωστε περίτρανα και η κρίση, η οποία μας πήρε και μας σήκωσε, από το 2009. Η μόνη, συνεπώς, πυξίδα που έχει νόημα να συμβουλεύεσαι, βρίσκεται μέσα σου. Όσοι την ακολούθησαν, ακόμα και αν έχασαν, δεν χάθηκαν. Όσοι την αγνόησαν, καταδίκασαν τους εαυτούς τους σε «επιτυχημένες» ίσως πλην σκυφτές ζωές.
Ο Ξενοφών -ο αρχαίος εκείνος συγγραφέας- μας παραδίδει την ιστορία ενός ανθρώπου που όταν τον καταδίκασαν να πιει το κώνειο, το κατέβασε άσπρο πάτο και γλείφοντας τα μουστάκια του, είπε «γεια στα χέρια σου!» στον δήμιό του. «Εκείνο γαρ κρίνω του ανδρός αγαστόν, το -του θανάτου παρεστηκότος- μήτε το φρόνιμον μήτε το παιγνιώδες απολίπειν εκ της ψυχής…». Υποκλίνεται, δηλαδή, μπροστά στον άνδρα που στην πιο δεινή του ώρα διατηρεί τόσο την ψυχραιμία, όσο και το χιούμορ του. Μια αποτυχία στις Πανελλαδικές Εξετάσεις απέχει -στο ορκίζομαι- έτη φωτός από τις δυσκολίες που σου είναι, που είναι σε όλους μας, γραφτές. Κράτα λοιπόν το κέφι σου, φίλα το σαν τα μάτια σου! Μην το ανταλλάξεις με καμία -ενήλικη δήθεν- σοβαρότητα.
Να σε κεράσω ένα παγωτό;
πηγή:protagon.gr
Κυριακή 19 Μαΐου 2013
Δεν είμαι ρατσιστής, κιτρινιάρη!
Δεν είμαι ρατσιστής, κιτρινιάρη!
Μεγάλη Παρασκευή, κολάστηκα. Αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Εξηγούμαι.
Καθίσαμε το μεσημέρι με τον κολλητό να τσιμπήσουμε κάτι. Τα τραπέζια πολύ κοντά το ένα στο άλλο, ο κολλητός απέναντί μου και πίσω μου η τετραμελής οικογένεια. Εκείνος είχε μαζί τους οπτική επαφή κι εγώ ακουστική.
Μου τους περιέγραφε με χαμηλή φωνή, συνωμοτικά: όλοι τους ακριβά ντυμένοι, το κορίτσι ρεπλίκα της Κιμ Καρντασιάν, το μικρότερο αγοράκι με ύφος σας-βαριέμαι-αλλά-δεν-μπορώ-να-κάνω-κι-αλλιώς. Το κορίτσι ηδυπαθώς να βγάζει κραγιόν για να διορθώνει το μακιγιάζ, από το Louis Vuitton τσαντάκι. Γνήσιο, εννοείται, και μη ρωτήσετε πώς το ξέρω, σε κάτι τέτοια δεν πέφτουμε έξω - ούτε εγώ, ούτε ο κολλητός.
Η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το ποιος θα κάνει μαθήματα οδήγησης στο κορίτσι κι αν θ’ αγοράσει Smart ή Toyota. Ο πατέρας τρολλάριζε συνέχεια, βρίζοντας τη Γερμανία και τη φυλή των Γερμανών. «Μολυσμένη φυλή» έλεγε, παρόλο που ήταν πρόθυμος να πληρώσει τη Mercedes Benz για να αγοράσει Smart στο κοριτσάκι. Μια μιλούσαν για το δίπλωμα και το αμάξι και μια πεταγόταν ο πατέρας για να μιλήσει για τη «μολυσμένη φυλή». Επειδή είχα κι εγώ συζήτηση, δεν πολυέδινα σημασία, αλλά άκουσα καθαρά τον πατέρα να λέει εμφαντικά «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής».
Σε κάποια στιγμή άρχισε να αναλύει την έννοια «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής» εξηγώντας στα παιδιά του ποια είναι η ηγεσία της Γερμανίας σήμερα. «Προσέξτε για τι λαό μιλάμε», τους τόνισε. «Ο Υπουργός Εξωτερικών είναι αδερφή. Ο … (δεν κατάλαβα ποιος) είναι Εβραίος. Εβραίος! Η Πρωθυπουργός είναι κομμουνίστρια. Ο Υπουργός Οικονομικών, σακάτης. Κι ο Αντικαγκελάριος είναι κιτρινιάρης!».
Ένιωσα τη σιχασιά που τον διαπέρασε προφέροντας τις λέξεις "αδερφή", "Εβραίος", "κομμουνίστρια", "σακάτης" και "κιτρινιάρης". Αν δεν έλεγε το «κιτρινιάρης» δε θα γινόταν η έκρηξη μέσα μου, πόσο μάλλον επειδή ο Ρέσλερ δεν ανήκει στις συμπάθειές μου (και δεν είναι και Αντικαγκελάριος). Αλλά δεν μπόρεσα να καταπιώ τη λέξη «κιτρινιάρης» και -απίστευτο- βρέθηκα να παρεμβαίνω σε ξένη συζήτηση για να υπερασπιστώ το χρώμα ενός ανθρώπου που μου είναι αντιπαθής κι αγνοεί παντελώς την ύπαρξή μου.
«Κι εσείς δεν είστε ρατσιστής, κύριε;», γύρισα και είπα με θυμό. «Ο ένας είναι σακάτης, ο άλλος Εβραίος, ο τρίτος αδερφή, η άλλη κομμουνίστρια κι ο τελευταίος κιτρινιάρης, ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ;».
«Όχι, κυρία μου, δεν είμαι ρατσιστής!», γύρισε κι αυτός, για πρώτη φορά αντιλαμβανόμενος ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι γύρω απ’ τον μικρόκοσμο της τετραμελούς ευκατάστατης οικογένειάς του. «Εμένα η μητέρα μου ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι κι έχω ευαισθησία με τους ανάπηρους, αλλά αυτοί σκοτώνουν τον κόσμο», υπερασπίστηκε τον εαυτό του.
«Και τι είναι ρατσισμός αν δεν τον εκφράζετε εσείς χρησιμοποιώντας τη λέξη "κιτρινιάρης"; Δε θα σας μιλούσα, φυσικά, αν δεν είχατε διευκρινίσει προηγουμένως ότι δεν είστε ρατσιστής», επέμεινα. Ήμουν αγενέστατη, δεν το συζητώ. Δεν έδωσε συνέχεια, ούτε εγώ.
Ο κολλητός είχε ψιλοπαγώσει. Εκείνος έβλεπε τη ρεπλίκα της Κιμ Καρντασιάν κι εγώ άκουγα τον πατέρα να μιλά για την αδερφή, τον Εβραίο, τον σακάτη, την κομμουνίστρια και τον κιτρινιάρη.
Μετά από λίγα λεπτά έφυγαν. Έτσι κι αλλιώς, η μητέρα είχε διευκρινίσει προηγουμένως ότι θα πάνε να πάρουν καφεδάκι από το «Mikel» (ορκίζομαι!)
Δεν αμφιβάλλω και καθόλου ότι προηγουμένως είχαν προσκυνήσει ευλαβικά τον Επιτάφιο κι ότι η ρεπλίκα της Κιμ Καρντασιάν είχε ανοίξει, στη συνέχεια, το τσαντάκι Louis Vuitton των 400 ευρώ κι είχε βάλει ηδυπαθώς στα χείλη της το ροζ κραγιόν, ενώ ονειρευόταν ότι οδηγεί το Smart της.
Χριστίνα Ταχιάου
πηγή:protagon.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)